SOLO

Al jarenlang wil ik solo stukken schrijven en uitbrengen. Maar het kwam er nooit van. Tot Covid 19…

Ik heb de tijd genomen om 10 nieuwe stukken te schrijven. En heb hier best wat uitersten in op gezocht. Heel interessant/vervelend hoe je ergens een punt moet zetten. Tegen jezelf zeggen: Het is af, dit is het. En weer door, ik had het niet gemaakt om alleen mezelf blij te maken… Ik wil eigenlijk heel graag dat mensen het stof uit hun hoofd laten schudden. Dat waar het een beetje vast is gaan zitten het weer loskomt. Ook bij mezelf wordt ik zo blij van mensen die dat bij mij voor elkaar weten te krijgen…

Ik denk dat ik iets bijzonders heb gemaakt: ik heb GEEN liedjes van anderen gespeeld. Ik heb NIET wazig zitten pruttelen op inspiratie: IK SCHRIJF ZELF. Je kan pas goed spelen als het stuk goed is. Van voor naar achter, van links naar rechts en weer terug. Wie bepaalt wat goed is? Ik, haha! Dat is het vertrouwen wat ik als kunstenaar moet hebben. God maakte, en zag dat het goed was. Nadat Hij zijn evenbeeld gecreëerd had. En dat ben jij. En ik…

Over mijn stukken: In muziek kun je vele regels ontdekken: hoe dingen oplossen, waar spanningen naar toe willen etc. Niks is zo saai, als wanneer een muziekstuk een samenraapsel is van regels die gevolgd worden. Het wordt pas leuk als je ze gebruikt, breekt, half toepast of op het verkeerde moment inzet. Ik wil me echt niet tot de grote componisten rekenen, begrijp me goed, maar bij Bach Beethoven etc zie je dat de hele tijd. “nu ben ik hier, en….. floepsie, nu ben ik daar!”

En toen kwam het tweede proces: de foto’s! Ik had Dirk Schreuders gevraagd omdat ik aanvoelde dat hij er iets heel gaafs van zou kunnen maken. Ik heb een oude piano geregeld, en die hebben we in het water gezet. Een piano wordt vies en gaat kapot van water. Water wordt vies van een piano. En toch gebeurt daar iets bijzonders, iets wat je niet verwacht. Het hoort niet, mag eigenlijk niet, net als liefde tussen prinses Marjan en Robin Hood.

Ik speel, ik draai, ik trek. Zonder het verhaal los te laten. Zonder aan het eind met een gele draad in mijn handen te zitten, terwijl ik met een rode was begonnen.

Welkom bij: Magnetic Melodies of a Moving Mind